بررسی جامع نخستین سازه های بتنی ایران(1320-1304)

در مقدمه این کتاب می‌خوانیم: «راجع به ابنیه و سازه‌های بتنی در ایران که از زمان پهلوی اول شروع شد چون رضاشاه با آلمان رابطه سیاسی و فرهنگی برقرار کرد، لذا اولین گروه کارشناس آلمان در سال 1307 شمسی به درخواست حکومت ایران وارد کشور شدند و در سازندگی راه‌ها، پل‌ها، بناهای عمومی شرکت فعال داشتند و اکثر آثاری که ساخته‌اند با سیمان و بتن بود. بعد از جنگ جهانی اول تکنولوژی سیمان و بتن در کشور آلمان رایج می‌شود و مورد استفاده قرار می‌گیرد. در کشوری که تکنولوژی جدید اختراع می‌شود مسلما با فرهنگ محلی همخوانی دارد. 

یعنی تکنولوژی نیاز است که با فرهنگ تولیدی وارد شود. آلمانی‌ها چون تولید سیمان و بتن در کشور خودشان ساخته شده بود مسلما فرهنگ این تکنیک را داشتند و مدت زمانی که در ایران فعالیت عمرانی کردند مسلما با دقت و مطالعه شده اجرا می‌کردند و آثاری که از زمان باقی مانده هم از نظر طراحی و سازه بسیار دقیق و صحیح انجام شده است. ابنیه و آثار بتنی زمان پهلوی اول با توجه به ارزش‌های آن به ثبت آثار ملی رسیده‌اند.» 

در بخش اول از فصل نخست این کتاب می‌خوانیم: «برای کاوش در مسائل تاریخی باید همه شرایط و احوالات مردمان آن روزگار را سنجید و با دقت فراوان و ذهنی پرسشگر، موشکافانه و با وسواس منطقی پیگیر علت و معلول موضوع مشخص پژوهش شد. در این میان شهود و دریافت ناگهانی در بین اطلاعات و اسناد موجود و آنچه با چشم غیرمسلح دیدنی است به این پژوهش مهم کمک می‌کند. این حالت وسواسی و بینش همه جانبه در کنار رعایت انصاف کمک می‌کند داوری درستی از موضوع داشته باشیم و بدون غرض‌ورزی علل عقب‌ماندگی و پیشرفت یک کشور را بررسی کنیم. 

لزوم توضیحات این چنینی برای درک این مسئله ضرورت دارد که چرا یک سری فناوری‌ها و پیشرفت‌ها زودتر به ایران عزیزمان وارد نشده است. وقتی می‌گوییم زمینه تاریخی منظور مقایسه شرایط و احوالات ما با جهان و ملل دیگر است. آنها در چه شرایطی بودند که همیشه یک قرن از ما جلوتر بودند؟ و ما در غفلت و بی‌خبری از این همه پیشرفت بشر، یا اصلا چرا غفلت می‌گوییم، چه مانعی نگذاشته شرایط ثبات به وجود آید؟»

در بخش دیگری از این کتاب می‌خوانیم: «در ساخت نخستین کارخانه سیمان ایران در کنار شرکت‌های خارجی مختلف، از نیروهای متخصصص و کارگران ایرانی هم به طور گسترده استفاده شد. این کارخانه با برنامه‌ریزی مناسب و اصولی در کنار معادن سنگ گچ، آهک و خاک‌رس کوه بی‌بی شهربانو در نزدیکی شهر ری و با توجه به گسترش جغرافیای شهر تهران در دوره پهلوی اول، بیرون از بافت شهری و مسکونی از اواخر 1310 خورشیدی تا 1312 ساخته شد.»